Gece, el ayak çekilipte herkes bir bir uykuya kaçtığında, farkederiz ki bir tek biz kalmışız ayakta.. Düşünceler denizinde boğulur vaziyette. Diğerleri görmez bu felaketi. Belki de herkes kendi deryasında boğuluyordur farkettirmeden. Birbirimizden, duygularımızdan, düşüncelerimizden habersiz aynı gecelerde uykusuz kalıyoruzdur belki de.
Bizi bu denli yoğun düşünmeye itenin ne olduğunu bilmeden, sorgulamadan her gece aynı sıkıntılar denizine girip çıkıyoruz. Bir kere olsun 'düşünmemeye' çalışmıyoruz belki. Her gece kendimizi düşüncelerle boğuşmaktan harap olmuş, bitap düşmüş bir halde uykusuzluğun dibine vurmuş şekilde buluyoruz.
Çok fazla düşünüyorum o halde mutsuzum...
